Afscheidsrede overlijden Ineke Salentijn-Jonker, leerkracht Sterrenschool Apeldoorn

Op 21 juni is volkomen onverwachts overleden Ineke Salentijn-Jonker, groepsleerkracht Sterrenschool Apeldoorn. Het verdriet en ongeloof zijn intens voor haar familie, vrienden, team, collega’s, leerlingen en ouders. Directeur Hans van der Most hield tijdens haar afscheidsbijeenkomst op 29 juni de volgende afscheidsrede:

Ik sta hier nog steeds met een onwerkelijk gevoel, maar dat zal voor vele gelden.

Als je dan wordt geconfronteerd met de plotselinge dood van een collega, dan gaan je gedachten automatisch terug in de tijd. En dan kom ik uit op 1981 waar ik een invalbeurt had op het Gilde. Toentertijd een heel grote school met ruim 750 leerlingen en een team van pakweg 45 leerkrachten. Eén van die leerkrachten was Ineke. Ik heb nog teamfoto’s uit die begintijd. Van 1981 tot 1985 was ik invaller en heb op vele scholen ingevallen en in 1985 kwam ik weer terug op het Gilde, maar nu in een min of meer vaste betrekking. Veel samengewerkt met collega’s, niet zozeer met Ineke. Zij zat in een andere sectie. Wat ik me wel kan herinneren bij vergaderingen dat ze een mens en collega was die niet op haar mondje was gevallen. Ze zei wat ze dacht en deed wat ze zei. Soms kon ik met haar door 1 deur en soms ook helemaal niet. De discussies gingen altijd met respect en argumenten. In 1993 vertrok ik van het Gilde en na een aantal onderwijsavonturen kwamen we weer terecht in eenzelfde werkkring namelijk op de Sterrenschool Apeldoorn. Ik kende Ineke dus van vroeger en wilde haar graag bij het team hebben dat de Sterrenschool Apeldoorn vorm moest geven. We gingen heel nieuwe dingen doen die in onderwijsland nog bijna niemand had gedaan. En ik wist dat Ineke een grote denkkracht had, verder dacht dan anderen, buiten de kaders kon kleuren en mensen mee kon nemen in de ontwikkelingen. Ze heeft voor de school in het algemeen en leerkrachten en kinderen in het bijzonder echt veel betekend. Nog steeds niet op haar mondje gevallen, maar altijd argumenteren waarom ze iets niet zo zag zitten. Het gebeurde meer dan eens dat ze mijn kantoor binnenkwam, de deur dicht deed en me meedeelde: “Dit gaan we zo niet doen”. En regelmatig werden voorstellen en beleidszaken in overleg aangepast en verbeterd, maar soms ook niet en dan was het ook goed en zette ze zich toch vol verve in voor de schoolontwikkeling.

Ineke was ook iemand die alles wat er op school gebeurde goed in de peiling had, niet alleen de regel- en inhoudelijke kwesties, maar ook de mensen, de collega’s die op school werkten. Een gesprek met haar ging veel verder dan: “Hoe gaat het met je”, “Nou wel goed”. Dat ging er bij haar niet zomaar in. Ze voelde snel aan wanneer er iets aan schortte. Ineke was ietsje ouder dan ik en zou ook eerder met pensioen gaan, namelijk op 1 mei 2024. Een tijdje geleden hadden we een gesprekje bij de koffieautomaat waarin ze met een dikke glimlach aangaf dat ik haar afscheidspraatje moest houden als ze met pensioen ging. Waarop ik aangaf dat ik bezig was met heel andere plannen en 8 juli 2022 zou vertrekken uit het onderwijs om iets heel anders te gaan doen. En dat ze dus mijn afscheidspraatje moest houden. Daar hadden we een lolletje om.

Hoe bizar is het dat ik hier nu sta om op een totaal andere manier afscheid te nemen. Ik vond gisteren nog een briefje op mijn bureau met regelzaken voor volgend schooljaar, daar stond op: Ineke vakantie van 10 tot 20 oktober. Tja, wat kan ik nu verder nog zeggen dan dat ik haar als collega, maar ook als mens ga missen. Ik gebruik daarvoor de woorden van anderen, op school hebben we  namelijk een gedenkhoekje ingericht waar ouders en kinderen een paar woorden in een afscheidsboek kunnen schrijven. Een bloemlezing die Ineke nog beter treft, dan ik kan verwoorden. Sommige zijn geschreven door ouders, sommige door kinderen:

Dag lieve juf, Dank voor alle goede zorgen voor mijn kinderen. Rust in vrede.

Juf Ineke, Dit afscheid is niet te bevatten. Je zag de kinderen echt zoals ze waren. We laten de herinneringen een troost zijn.

Juf Ineke, Zo plots, zo ineens. Woorden voor het verdriet zijn niet te vinden. Jij was de juf die mij begreep.

Lieve juf, Wat vervelend dat het opeens zo plots is gebeurd. Bedankt voor alle leuke herinneringen die je ons hebt opgebracht.

Doei juf Ineke, We houden van je!

Lieve juf, Velen kennen je als een aardig meelevend en altijd vrolijk persoon. Je blijft altijd positief. Dat heeft mij dit jaar in de klas veel geholpen. Dank daarvoor, groetjes.

Dag juf, Wat jammer dat je dood bent gegaan.

Dag juf, Ik heb in groep 8 heel veel gehad aan je lessen, je kon leuk vertellen. Dank je wel daarvoor.

Lieve juf, We missen je nu al heel erg, we kunnen ons niet voorstellen dat je nooit meer op school komt.

 

Tot zover: Ineke, dank je wel voor wie je was.